Við dagsins hnig
Glitrar enn í augum hinnaástkæra gullÞótt finnist þér þín veröld skolast burt
Finnst hún vera nálægten aldrei skynjar nærveruHver skilur þegar aldrei er spurt?
Kemst ekki lengra að sinnilíður út er skyggja feraðeins sér nú það sem ekki er
Leggst undir feldinn við dagsins hnyg(Felst fyrir vofum og hylur sig)Situr í draumsins steingrýttu hlíðog starir móts tómsins látlausu smíðNú sýnist sem svoað þeir hreyfi við veggjumMeð heimana tvosem kveða í kross og reyna að vekja þig
Munt alltaf glitra í augum mínumástkæra gull