Τ' αστέρι του βοριάθα φέρει η ξαστεριάμα σαν φανεί μέσα από το πέλαγο πανίθα γίνω κύμα και φωτιάνα σ' αγκαλιάσω ξενιτιά
Κι εσύ χαμένη μου Πατρίδα μακρινήθα γίνεις χάδι και πληγήσαν ξημερώσει σ' άλλη γη
Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι,Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή
Φεγγάρια μου παλιάκαινούρια μου πουλιάδιώξτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνόγια να με δείτε να περνώσαν αστραπή στον ουρανό.
Der Nordsternwird klaren Nachthimmel* bringen,doch bevor auf dem Meer ein Segel erscheint,werde ich zu Welle und Feuer werdenDich zu umarmen, Auswanderung*.
Und Du, meine verlorene und entfernte Heimat,wirst zum Streicheln und zur Wunde,sobald auf fremder Erde der Tag anbricht.
Jetzt fliege ich zum Fest des Lebens,jetzt fliege ich zur Feier meiner Freude.
Meine alten Monde,meine neuen Vögel,verjagt die Sonne und den Tag vom Berge,damit ihr mich passieren sehtwie ein Blitz am Himmel.