Erotokritos - Ta Thlivera Mantata (Ερωτόκριτος - Τα Θλιβερά Μαντάτα)
Τ' άκουσες Αρετούσα μουΤα θλιβερά μαντάταΟ κύρης σου μ' εξόρισεΕις την ξενιτιά στη στράτα
Τέσσερεις μέρες μοναχάΜού δωκε ν’ ανιμένωΚι ύστερα να ξενιτευτώΠολύ μακριά να πηαίνω
Και πώς θα σ’ αποχωριστώΚαι πώς θα σου μακρύνωΚαι πώς να ζήσω δίχως σου, ιιι!Τον χώρισμόν εκείνο;
Κατέχω το κι ο κύρης σουΓρήγορα σε παντρεύειΡηγόπουλο, ΑφεντόπουλοΣαν είσαι συ γυρεύει
Και δεν μπορείς ν’ αντθισταθείςΣα θέλουν οί γονείς σουΝικούν τηνε τη γνώμη σουΚι αλλάσει η όρεξή σου
Μια χάρη αφέντρα σου ζητώΚι εκείνη θέλω μόνοΚαι μετά 'κείνη ολόχαροςΤη ζήση μου τελειώνω
Ότα' θ’ αρραβωνιστείςΝα βαριαναστενάξειςΚι ότα' σα νύφη στολιστείςσαν παντρεμένη αλλάξεις
Ν’ αναδακρυώσεις καί να πεις'Ρωτόκριτε καημένε'Τα σού 'ταζα λησμόνησαΤα 'θέλες πια δέν έναι
Και κάθε μήνα μια φοράΜέσα στην κάμερά σουΛόγιαζ'ιντα 'παθα γιά σεΝα με πονεί η καρδιά σου
Και πιάσε και τη ζωγραφιάΠου 'βρες στ’ αρμάρι μέσαΚαι τα τραγούδια πού λεγαΌπου πολύ σ’ αρέσαν
Και διάβαζέ τα 'θώρειε ταΚι αναθυμού κι εμέναΠως μ' εξορίσανε για σεΠολύ μακριά εις τα ξένα
Κι ας τάξω ο κακορίζικοςΠως δε σ’ είδα ποτέ μουΈνα κεράκι αφτούμενοΕκράτου κι έσβησέ μου
Ας τάξω πως επιάστηκαΣε μιας γυναίκας τρίχαΈσπασε η τρίχα κι έχασαΕις τον κόσμο ό,τι κι αν είχα
Λησμόνησε παντοτινάΚαι διώξε κάθε ελπίδαΚαι πε πως δεν με γνώρισεςΚι ουτέ και ‘γω πως σ’ είδα
Όπου κι αν πάω κι αν βρεθώΚι ό,τι καιρό κι αν ζήσωΤάζω σου άλλη να μη δώΜηδέ ν’ ανατρανίσω
Κάλλια `χω 'σε με θάνατοΠαρ’ άλλη με ζωή μουΓιά σένα εγεννήθηκεΣτον κόσμο το κορμί μου