Echoes
Overhead the albatrossHangs motionless upon the airAnd deep beneath the rolling wavesIn labyrinths of coral cavesThe echo of a distant timeComes willowing across the sandAnd everything is green and submarine
And no-one called us to the landAnd no-one knows the where’s or why’sSomething stirs and something triesStarts to climb towards the light
Strangers passing in the streetBy chance two separate glances meetAnd I am you and what I see is meAnd do I take you by the handAnd lead you through the landAnd help me understand the best I can
And no-one calls us to move onAnd no-one forces down our eyesAnd no-one speaks and no-one triesAnd no-one flies around the sun
Cloudless everyday you fall upon my waking eyesInciting and inviting me to riseAnd through the window in the wallCome streaming in on sunlight wingsA million bright ambassadors of morning
And no-one sings me lullabiesAnd no-one makes me close my eyesSo I throw the windows wideAnd call to you across the sky
پژواک
بالای سر مرغ دریاییبی‌حرکت در هوا معلق ایستادهو در پایینِ امواج غلتاندر هزارتوهای غارهای مرجانیپژواک از زمانی بس دورلرزان از میان ماسه می‌آیدو همه چیز سبز و زیردریایی* است
و هیچکس ما را به خشکی نمی‌خواندو هیچکس کجاها و چراها را نمی‌داندچیزی می‌جنبد و تلاش می‌کندحرکت بالارونده خود به سمت نور را آغاز می‌کند
غریبه‌ها در خیابان عبورومرور می‌کننداتفاقی دو نگاه به هم دوخته می‌شودو من تو هستم و آنچه می‌بینم، منو آیا منم که تو را با دست می‌گیرمو در میان خشکی هدایتت می‌کنمو خود را یاری می‌دهم تا غایت توانایی خود را بیابم
و هیچکس ما را نمی‌گوید که ادامه دهیدو هیچکس چشمانمان را به زور نمی‌بنددو هیچکس سخنی نمی‌گوید و هیچکس تلاشی نمی‌کندو هیچکس به دور خورشید پرواز نمی‌کند
هر روز بر چشمان بیدار من سقوط می‌کنیمرا دعوت و تحریک به برخاستن می‌کنیو از میان پنجره‌ی دیواربر بال‌های نور آفتاب به درون جاری می‌شودیک میلیون سفیر درخشان صبحگاهی
و هیچکس برایم لالایی نمی‌خواندو هیچکس نیست که چشمانم را به بستن وا داردپس پنجره را کاملا باز می‌کنمو از میان آسمان تو را صدا می‌زنم
Visszhangok
Odafenn az albatroszMozdulatlanul függ a levegőben,És mélyen alatta a gördülő hullámok.A korall-barlangok labirintusábanEgy távoli idő visszhangjaiJönnek át a homokon,És minden zöld és tengeralatti.
És senki sem láthat minket a szárazföldről,És senki sem tudja a Hol?-t és a Miért?-et,De valami mozgolódik és valami próbálkozik,És elkezd mászni a fény felé.
Idegenek haladnak az utcán,Véletlenül találkozik két különálló pillantás,És én vagyok te, és amit látok az én vagyok,És amit teszek, hogy megfogom a kezed,És átvezetlek ezen a földön,És ez segít megérteni, hogy ez a legjobb, mit tehetek.
És senki sem hív minket, hogy menjünk,És senki sem kényszeríti lefelé pillantásunk,És senki sem beszél és senki sem próbálkozik,És senki sem repked a Nap körül.
Felhőtlen mindennapok, éber tekintetembe esel,Hívogatsz és felemelkedésre buzdítasz,És az ablakon át a falraFolyamatosan áradnak a napfény szárnyai,A reggel milliónyi ragyogó nagykövete,
És senki sem énekel nekem altatódalokat,És senki sem éri el, hogy lehunyjam szemeimet,Hát szélesre tárom az ablakot,És hívlak az égen át.
Odjeci
Iznad zemlje albatrosVisi nepomican u vazduhuI duboko ispod kotrljajucih talasaU lavirintima koralnih pecinaOdjek dalekog vremenaDolazi masuci preko peskaI sve je zeleno i podmorsko
I niko nas nije zvao na kopnoI niko ne zna gde i zastoNesto izaziva i nesto pokusavaI pocinje da se penje ka svetlosti
Stranci prelaze ulicuSlucajno se dva odvojena pogleda srecuI ja sam ti i ono sto vidim sam jaI da li da te uzmem za rukuI sprovedem te kroz zemljuI pomognem sebi da razumem najbolje sto mogu
I niko nas ne zove da produzimoI niko ne obara nase ociI niko ne govori i niko ne pokusavaI niko ne leti oko sunca
Bez oblaka svakog dana padas na moje budne ociIzazivajuci i pozivajuci me da ustanemI kroz prozor na ziduDolazis strujeci na krilima svetlostiMilioni svetlih ambasadora jutra
I niko mi ne peva uspavankeI niko me ne tera da zatvorim ociI zato otvaram prozore siromI zovem te preko celog neba.
Vang Vọng
Trên cao kia, những con hải âuĐậu bất động trong khoảng không trungVà sâu thật sâu dưới lớp sóng cuồn cuộnTrong mê cung của những động san hôTiếng vang của một khoảng thời gian xa xămRên rỉ qua lớp cátVà mọi thứ xanh thật xanh, trong lòng đại dương
Và không ai gọi chúng ta đến nơi có đất liềnVà không ai biết được, chỗ nào hay tại saoMột thứ gì đó bị lay động, và một thứ gì đó cố gắngBắt đầu trèo lên, về nơi có ánh sáng
Những kẻ lạ mặt bước vội trên đường phốTình cờ thay, hai cái liếc nhìn riêng biệt chạm nhauVà tôi là em và thứ tôi thấy là tôi đấyVà tôi sẽ nắm lấy tay emVà dẫn em đến nơi đất liềnVà giúp tôi hiểu được rõ nhất tôi có thể
Và không ai bắt chúng ta phải tiếp tục cất bướcVà không ai buộc chúng ta phải hạ ánh mắt xuốngVà không ai mở lời và không ai cố thửVà không ai chao lượn vòng quanh mặt trời
Luôn là những ngày quang đãng, khi em lọt vào đôi mắt ngái ngủ của tôiEm lôi kéo và mời gọi tôi thức tỉnhVà qua cánh cửa sổ trên tườngKhẽ trôi vào, trên đôi cánh của nắngMột triệu sứ thần rực sáng của sớm mai
Và không ai hát ru tôi ngủVà không ai làm tôi khép mắt lạiThế nên tôi hất tung cửa sổVà gọi đến em, xuyên qua mảng trời