Anisihos Keros (Ανήσυχος Καιρός)
Σπάνε καρδιές, σπάνε και μάτια τα λόγια που λεςΣτ' άδειο στενό την πόρτα μου άνοιξες γιά το κενόΚοιτάς τα φωτισμένα τρένα, διαλέγεις ένα, με παρατάςΗ απουσία προδοσία, σαν αδικία, δε μ' αγαπάς
Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός, σε φύσηξε σε άλλη αγκαλιάΓιατί να ακούω την καρδιά δεν είμαι εγώ γι' αυτά, ανήκω μιά ζωή στη μοναξιάΈνας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός, μου θύμισε πως όλα τα μπορώ,κι αν ο θυμός με κυβερνά, μιά μέρα τελικά, γιά αυτό που είσαι θα σε συγχωρώ
Φύλλα ξερά, δέντρα σπασμένα, τα χείλη πικράΛόγος λυγμού, το απερίγραπτο του χωρισμούΚοιτάς τα φωτισμένα τρένα, διαλέγεις ένα, με παρατάςΗ απουσία προδοσία σαν αδικία, δε μ' αγαπάς
Ένας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός, σε φύσηξε σε άλλη αγκαλιάΓιατί να ακούω την καρδιά δεν είμαι εγώ γιά αυτά, ανήκω μιά ζωή στη μοναξιάΈνας ανήσυχος καιρός και φίλος μου κι εχθρός, μου θύμισε πως όλα τα μπορώΚι αν ο θυμός με κυβερνά, μιά μέρα τελικά, γιά αυτό που είσαι θα σε συγχωρώ
Λόγος λυγμού, το απερίγραπτο του χωρισμού!