A selyemhernyó
Észrevétlenül rejtőzöm a falevelek között,Ésszerűséggel töltöm meg az életemet,Szövögetem a vékony fonalamat.Nagyon sokan élünk együtt itt a fán,Mindannyian selyemhernyónak születtünk,És szövögetjük a vékony fonalainkat.
A tengerek is cseppenként teltek meg a partokig,A kövek is homokszemecskékből álltak össze,Talán éppen ilyen hosszú az örökkévalóság.Hadd tegyem én is hozzá az apró részecskémet,Rövid életem alatt hadd fonhassak megLegalább egyetlen selyemfonalat.
Van, akit a vallások pókhálója ejtett csapdába,Van, aki a marslakók támadásáról gagyog,Én a vékony fonalamat szövögetem.Van, aki a világ keletkezésének titkait kutatja,Más a kő keménységével harcol,Én a vékony fonalamat szövögetem.
A tengerek is cseppenként teltek meg a partokig,A kövek is homokszemecskékből álltak össze,Talán éppen ilyen hosszú az örökkévalóság.Hadd tegyem én is hozzá az apró részecskémet,Rövid életem alatt hadd fonhassak megLegalább egyetlen selyemfonalat.
Én semmi máshoz nem értek,Csak egy kis hernyócska vagyok,Az esztelen világ elrohan mellettem.De a mi kezeink teremtik megA súlytalan, vékony szöveteket,A szépségük tökéletesen megragadható.
A tengerek is cseppenként teltek meg a partokig,A kövek is homokszemecskékből álltak össze,Talán éppen ilyen hosszú az örökkévalóság.Hadd tegyem én is hozzá az apró részecskémet,Rövid életem alatt hadd fonhassak megLegalább egyetlen selyemfonalat.
A tengerek is cseppenként teltek meg a partokig,A kövek is homokszemecskékből álltak össze,Talán éppen ilyen hosszú az örökkévalóság.Hadd tegyem én is hozzá az apró részecskémet,Rövid életem alatt hadd fonhassak megLegalább egyetlen selyemfonalat.
Jedwabnik
Ja niewidocznie na drzewie w liściachNapełniam życie swoje sensem,Przędę swoją cienką nić.Nas bardzo dużo na drzewie obok,I każdy jest urodzony przez jedwabnika,I przędzię swoją cienką nić.
A morza po brzegi zapełniały się po kroplachI zrosło się po ziarnkach piasku kamienieWieczność jest to, na pewno, tak długo.Mi by tylko mój malutki wkład wnieśćZa krótkie życie upleśćChociażby nić jedwabiu.
Ktoś w pułapkę religii wpadł,Ktoś bredzi przybyszami z Marsa,Ja zaś przędę swoją cienką nić.Ktoś odkrywa sekret wszechświata,Ktoś walczy z twardością kamieniu,Ja zaś przędę swoją cienką nić.
A morza po brzegi zapełniały się po kroplachI zrosło się po ziarnkach piasku kamienieWieczność jest to, na pewno, tak długo.Mi by tylko mój malutki wkład wnieść,Za krótkie życie upleśćChociażby nić jedwabiu.
Nie umiem czegoś jeszcze,Jestem malutkim robaczkiem,Świat szalony przemyka obok.My zaś stwarzamy swoimi rękamiNieważkie cienkie tkanki,Piękność całkiem odczuwalna.
A morza po brzegi zapełniały się po kroplach,I zrosło się po ziarnkach piasku kamienie,Wieczność jest to, na pewno, tak długo.Mi by tylko mój malutki wkład wnieść,Za krótkie życie upleśćChociażby nić jedwabiu.
A morza po brzegi zapełniały się po kroplach,I zrosło się po ziarnkach piasku kamienie,Wieczność jest to, na pewno, tak długo.Mi by tylko mój malutki wkład wnieść,Za krótkie życie upleśćChociażby nić jedwabiu.