Cando penso que te fuchesnegra sombra que me asombrasó pé dos meus cabezalestornas facéndome mofa
Cando maxino que es idano mesmo sol te me amostrasi eres a estrela que brilai eres o vento que zoa
Si cantan, es ti que cantassi choran, es ti que chorasi es o marmurio do ríoi es a noite i es a aurora
En todo estás e ti es todopra min i en min mesma morasnin me dexarás nuncasombra que sempre me asombras
آن هنگام که فکر می کنم تو رفته ای ،سایه سیاهی که مرا متحیر می کند ،بر سر بالین منباز می گردی و مرا استهزاء می کنی.
آن هنگام که تصور می کنم تو رفته ای ،به همان خورشیدی که به من نشان دادی،تو همان ستاره ای هستی که می درخشدو تو همان بادی هستی که می وزد.
اگر آوازی می خوانند ، تو خواننده ی آنیاگر ناله ای سر می دهند ، ناله ی توستو تو زمزه ی رودیو تو شامگاه و سپیده دمانی.
تو در همه چیز هستی و [اصلاً] تو خود همه چیز هستیبرای من و در وجود من سُکنی گزیده ایو مرا هیچگاه ترک نمی کنیسایه ای که همیشه مرا متحیر می کنی!